Το Φάντασμα της θλίψης
Αυτή τη φορά θα σας παρουσιάσω ένα κομμάτι που λατρεύω…μια
εκπληκτική μπαλάντα του φοβερού Jason Derulo !! Το τραγούδι “Stupid Love” χτυπά αμέσως στο
συναίσθημα μας και η ανοδική πορεία του
καλλιτέχνη χτυπά κόκκινο. Εδώ και λίγα χρόνια ο αγαπητός μας κύριος… Jason Derulo έχει
μοιραστεί μαζί μας όμορφα χορευτικά κομμάτια που πάντα μας εντυπωσιάζει με την
χορευτική του ικανότητα καθώς και με το αψεγάδιαστο σώμα του. Σίγουρα μέχρι
τώρα τα τραγούδια που είχε πει μπορεί να ήταν ανάλογα με την ηλικία του…μα με
το “Stupid Love”
νομίζω πως ξεκινά μια νέα περίοδος ενηλικίωσης του ως καλλιτέχνη.
Το τραγούδι ξεκινά με μια φωνή που είναι ποτισμένη
στους άδειους τοίχους ενός σπιτιού-κάστρου! Μια σύγχρονη εκδοχή του “Romeo and Juliet” τυλίγει
την ψυχή μας σαν την αγκαλιά ενός ανθρώπου που έφυγε από κοντά μας. Μια διάφανη
αγκαλιά που μας σκεπάζει… ψιθυρίζοντας πως είναι ακόμη εδώ. Ένας άντρας
μόνος…μια πληγωμένη ψυχή …τραγουδά την μελωδία της θλίψης του. Ένα άδειο living room γεμάτο μόνο
από κούτες και αναμνήσεις των ονείρων που γεννήθηκαν εκεί…μα έσβησαν στα
ξαφνικά.
Όνειρα ελπίδες…τρέλες που κάνουμε όλοι όταν αγαπάμε
πολύ.. όπως να αγοράσουμε το αυτοκίνητο
που λατρεύει το αγαπημένο μας πρόσωπο δυο φορές…χτυπώντας στο όριο τις
πιστωτικές μας κάρτες…απλά και μόνο για να δούμε στο πρόσωπο του την απίθανη
έκφραση της έκπληξης…Μιας έκπληξης που ονομάζεται ευτυχία…Είναι σκληρό όταν
χάνεις κάτι που αγαπάς όσο τίποτα άλλο στον κόσμο…και το θεωρείς μοναδικό . Πας
στα μέρη που πήγατε…κάθεσαι εκεί που καθόσασταν ,σκέφτεσαι εκεί που
σκεφτόσασταν μα τελικά …πάντα καταλήγεις στην ίδια θέση της μοναξιάς…στο πάτωμα
τσακισμένος. Όσο και αν γεμίζεις με φωτογραφίες τους τοίχους με αυτό που
αγάπησες…πιστεύοντας πως θα είναι εκεί κοντά σου…ξανά, κάθε λεπτό φυσά σαν
αέρας την ψεύτικη ‘ταπετσαρία’ που δημιούργησες… θυμίζοντας σου πως είσαι
μόνος.
Το βλέμμα σου γίνεται ένα με την αναμονή και την ελπίδα σου
ότι θα γυρίσει…και συνέχεια κοιτάς έξω απ τα παράθυρα. Ότι χάνουμε μεταλλάσσεται
σε φως , ένα άπλετο ειδυλλιακό φως που πάντα
τυφλώνει την ύπαρξη μας…ίσως
γιατί έτσι συμβαίνει πάντα. Κάθε μεγάλος
έρωτας στοιχειώνεται από το φάντασμα της θλίψης. Κάθε μεγάλη αγάπη
κρύβει μέσα της και την απώλεια, τον πόνο και την απόλυτη δυστυχία. Ρωμαίος και
Ιουλιέτα , Κλεοπάτρα και Αντώνιος ,
Βοναπάρτης και Josephine είναι μερικά από τα χιλιάδες παραδείγματα της
θλίψης…Πρωταγωνιστές στο ίδιο τους το θάνατο…γιατί κανείς τους δεν μπορούσε να
φανταστεί την ζωή του χωρίς το ημίτομο του.
Σιγουρότατα από τα πιο πετυχημένα video clips που έχω δει πρόσφατα. Με μια γλυκιά πληγωμένη
νοσταλγία , ποιότητα και κυρίως
απίστευτη μουσική. Ένα σκηνικό απλό μα ταυτόχρονα πολυτελές , αντικείμενα
αφημένα όπως ακριβώς μπήκαν στον χώρο τις μέρες της μετακόμισης . Ένα γλυκό
χρώμα του ηλιοβασιλέματος σαν κεντρικός φωτισμός …μια παρομοίωση με τον θάνατο-
δύση.
Μια τηλεόραση στο πάτωμα να περιγράφει το τι
συνέβη…σαν άλλος απομηχανής θεός σε μια τραγωδία… χιλιάδες εικόνες που
μοιράστηκαν σε ένα παιχνίδι αντίθεσης φωτός και σκοταδιού της ψυχής. Ένας Jason Derulo να
μετατρέπει τις χορευτικές φιγούρες σε ξεσπάσματα της απόλυτης μοναξιάς.
Ομολογώ πως την πρώτη φορά που άκουσα αυτό το
καταπληκτικό τραγούδι…δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία και το προσπέρασα…μόλις χθες
ακούγοντας το σε ένα μουσικό κανάλι…κόλλησα απίστευτα και το λάτρεψα…
κλείνω με ένα μικρό απόσπασμα ενός κειμένου που λατρεύω το “ What I Believe” του J.G Ballard.
“Πιστεύω στην δύναμη της φαντασίας για να ξαναφτιάξουμε τον
κόσμο, να ελευθερώσουμε την αλήθεια μέσα μας, να εμποδίσουμε την νύχτα, να
υπερβούμε το θάνατο. Πιστεύω στις δικές μου εμμονές ,στη γαλήνη του βυθισμένου
δάσους…Πιστεύω στην τρέλα , στην αλήθεια του ανεξήγητου στην παράνοια των
λουλουδιών …πιστεύω στο τίποτα, πιστεύω στον πόνο την ψύχωση, την απόγνωση
,πιστεύω σε όλες τις παραισθήσεις…πιστεύω όλη την οργή. Πιστεύω σε όλους τους
μύθους , τις αναμνήσεις ,τα ψέματα, τις φαντασίες …Πιστεύω στο μυστήριο και τη
μελαγχολία ενός χεριού ,στην καλοσύνη των δέντρων, στη σοφία του Φωτός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου